After meeting my family for a cup of peasoup, we wandered around native ground on our way back. Although I still have a little trouble admitting it: it's greyness and vastness made me feel Home.
't Is de lucht achter Oethoezen, 't is het torentje van Spiek. 't Is de weg van Lains noar Klooster en de Westpolder langs de diek. 't Binnen de meulens en de moaren, 't binnen de kerken en de beurg'n. 't Is het laand woar ik as kind nog niks begreep van pien of zurgen.
't Is de waait, 't is de hoaver, 't is het koolzoad in de blui. 't Is de horizon bie Roanum, vlak noa 'n dunderbui. 'k Heb veur d'eerst nog moar verkeren en vuil de vonken van dien hart.
De wilde plan'n dij'k had. Komt sikkom niks meer van terecht. Totdat de nacht van 't Hogelaand 'n donker klaid over ons legt. Dat is mien laand, mien Hogelaand.
Ede Staal - Mien Hogelaand
Als Friezin kwam ik naar Groningen-stad, na vele jaren verhuisden we naar het oosten van deze mooie provincie en ik hou er meer en meer van. Ik begrijp je helemaal!
BeantwoordenVerwijderenOhhhhh, Ede Staal. Ik ben er mee opgegroeid. Krijg er een brok van in mijn keel het hier ineens te lezen <3
BeantwoordenVerwijderenJa, hier is praktisch................maar daar is fantastich!
BeantwoordenVerwijderenMooi stukje en heel herkenbaar. Ik woon en werk in Oost-Groningen. Niet echt een plek wat bij de meesten tot de verbeelding spreekt. En toch is het mijn thuis, hoewel ik het vaak genoeg heb ontkend. Home is where the heart is...
BeantwoordenVerwijderenmooi het hoge noorden!
BeantwoordenVerwijderenKom er ook vandaan dus begrijp dit ook helemaal en Ede rocks!
BeantwoordenVerwijderenMooi!!
BeantwoordenVerwijderen